Soms heeft hij een broek aan, soms draagt hij een jurk en vaak staat hij op het podium met onder andere zijn voorstelling: 'boys won't be boys' . Waar gaat deze show over, hoe is het allemaal begonnen en wat zijn de reacties van zijn omgeving? Je leest het in dit interview met Rikkert van Huisstede.
wie ben jij?
Ik ben Rikkert, 25 jaar en ik ben theatermaker
ik zie dat je veel met theater doet, kan je daar wat over vertellen?
Ik heb mijn eigen solovoorstelling waarin ik het over heel veel verschillende dingen heb, maar vooral over hoeveel ruimte er is om buiten de boot te vallen. Er is namelijk heel veel ruimte! Dat is een beetje de spoiler, haha. Soms heb ik een jurk aan en soms niet. Daarnaast heb ik een wat groter toneelstuk met een hele groep mensen, die heet BOYS WON'T BE BOYS. Daarbij doen we het moderne verhaal van hoe je leven eruit ziet als man wanneer je niet precies aan het mannelijke standaardbeeld voldoet. Alles is lekker theatraal: de een doet singer-songwriter, de ander spoken word, dans of mime. Er is bijvoorbeeld een jongen die zingt een liedje dat heet ‘laat me alleen’, dat klinkt als een heel onaardig liedje, maar hij is dus aseksueel. Eigenlijk bedoelde hij het heel lief. Het gaat dan een beetje over dat er als man vaak van je verwacht wordt dat je heel seksueel en snel opgewonden bent. Maar hij dus helemaal niet. In de voorstelling zit ook een jonge vader die een lied zingt over de relatie met zijn eigen vader en hoe die verandert is toen hij zelf vader werd. Ook zit er een trans jongen in, die ook vertelt dat hij misbruikt is. Daar heeft hij een heel mooi gedicht over. Het gaat dus soms over seksueel misbruik, maar vaak ook over hele vrolijke dingen. Er is ook een homoseksuele jongen die heel extravagant is. En hij werkt in de bouw. Eerst komt hij dan als zijn flamboyante zelf het podium op lopen, maar op het meegeven moment haalt hij een helm uit zijn tas en vertelt hij: ‘nou ik werk dus eigenlijk in de bouw, dan zie ik er zo uit’.
De voorstelling is een overzicht van wat er eigenlijk allemaal bestaat aan jongens.
Mijn solovoorstellingen gaan over hetzelfde, maar ik voelde mij in mijn solo programma soms een beetje eenzaam. Ik dacht: ‘nu lijkt het waarschijnlijk alsof ik de enige ben die er zo over denkt’. Maar ik bedacht me ook dat er vast meer mensen waren die zo denken. Ik hoopte eerst een paar vrienden te vinden, inmiddels heb ik een hele maatschappelijke beweging van 600 mensen die dit allemaal ook vinden, en waarmee we op toer gaan door het hele land. Echt grappig hoe dat in één jaar zo ontploft is.
draag je over straat ook wel eens jurkjes of rokjes?
Jazeker, juist eigenlijk! In de voorstelling lijkt het soms alsof ik speciaal voor de voorstelling een jurkje aan heb, maar dat draag ik dan omdat ik me daar ook daadwerkelijk fijn in voel en ik het er mooi vindt uitzien. Ik moet wel zeggen dat het in Nederland lastig is qua weer… zo’n jurkje over straat.
wat voor reacties krijg je daar op?
Vooral heel veel leuke reacties! Je voelt wel dat mensen kijken, maar mensen worden er vaak heel blij van. Soms gaan mensen zwaaien, of geven ze een knipoog of een glimlach. Het is natuurlijk ook een beetje hoe je het zelf oppakt. Heel veel mensen zijn zich op straat niet bewust van hun gezichtsuitdrukking. Dan kijken ze naar je, maar dan keken ze misschien al boos. Dan kan je zelf invullen dat hij boos is of je stom vindt, maar dat hoeft niet per se over jou te gaan. Ik heb wel een keer gehad dat ik met een jongen aan het daten was en dat hij bij mij langs geweest was en daarna geen contact meer heeft gezocht. Later bleek dat hij toch een beetje schrok toen ik de deur open deed met een jurk aan. Ik was zelf gewoon vergeten dat ik een jurk aan had! Maar goed, ik snap het wel en hij heeft ook het recht om even te schrikken. Mensen zijn over het algemeen heel open minded als het om iemand anders zijn leven gaat. Maar als het dan mengt met hun eigen leven, merk je dat ze toch wat langer na moeten denken.
naast je theater projecten zag ik dat je ook gedichten hebt geschreven. waar gaan die globaal over?
Ja klopt, ik heb ook een gedichtenbundel uitgegeven. Dat zijn allemaal een beetje filosofische en poëtische gedachtegangen over het leven of over bomen. Vaak ook een beetje spiritueel. Maar dat doe je natuurlijk vaak als je gedichten schrijft. Dat je even net wat verder kijkt dan de statische realiteit. Dat vind ik mooi, hoe je met taal net een laagje over de wereld heen weet te vinden.
Als je je rot voelt heb je je zojuist herinnerd
hoe makkelijk het leven in werkelijkheid is.
Kijk verdomme eens om je heen
of er een vogel zit, ofzo.
wat maakt jou een changemaker?
Ik denk dat er in de LHBTQI+-gemeenschap heel veel kennis zit over dingen zoals je eigen pad volgen of doen waar je gelukkig van wordt. Ik probeer die kennis die ik daar zie, te delen met de hetro’s. Ik vind het heel jammer dat die niet mee kunnen genieten van die kennis, en ik vind het mooi om een soort verbinding te maken tussen die groepen. Wat ik daar dan voor gebruik is dat thema ‘mannelijkheid’ met mijn show ‘boy’s wont be boys’. Dat gaat namelijk over iedereen. Wat ik dan hoop dat er gebeurt, is dat mannen dan makkelijker in die ruimte stappen buiten de gebaande paden. Ik denk dat ze daar een stuk blijer van zullen worden. Als ze willen tenminste. Zoals ik al zei loop ik in een jurk over straat, je denkt snel ‘dat is onveilig’ of ‘daar is geen ruimte voor’. Maar mijn ervaring is dat dat er wel is, en dat je dat gewoon kan doen! Voor vrouwen is er best wel veel ruimte, om bijvoorbeeld een rok of een broek aan te doen. Vrouwen zijn daar vaak dapperder in. Die volgen meer hun eigen weg, terwijl mannen vaker meer doen wat er van hun verwacht wordt.
heb je ambities of doelen voor in de toekomst?
We zijn dit najaar op tournee, en mijn ambitie voor nu is om daar heel veel mensen bij uit te nodigen. Ik hoop dat er nog meer mensen bij komen die zich hier fijn bij voelen en misschien mee willen denken. En als ik dan wat groter denk, is mijn doel een wereld tour doen met deze movement. Want ik denk niet dat dit alleen maar in Nederland aan de hand is.
wat wil je meegeven aan mensen die net als jou impact willen maken, maar niet durven of niet weten hoe?
Dan zit ik te denken hoe ik dat zelf heb gedaan. Ik voelde mij eenzaam en wilde een bepaalde verbinding voelen. En zo is het eigenlijk stapje voor stapje voortgezet. Dit is wel een goeie tip: Wanneer het voelt alsof je gek bent, probeer daar dan niet in te geloven en probeer je eigen gelijk te volgen. En zoek mensen die daar ook in mee willen. Toen ik eerst alleen de solo voorstelling deed, voelde ik mij een beetje eenzaam. Maar ik dacht: of ‘ik ben gek’, of ‘ik accepteer niet dat ik gek ben en ik ga mensen bellen om te vragen of ze het er over willen hebben’. Toen heb ik dus meetings bij mij thuis georganiseerd over dit onderwerp. Dat groeide steeds uit, en nu zijn we inmiddels op tour door het hele land (en binnen één jaar tijd!). Het is dus ontstaan vanuit een eigen behoefte waarbij ik bondgenoten heb gezocht.
